- عمر فزاری (عُ مَ رِ فَ)
ابن هبیره بن سعد. رجوع به ابن هبیره (ابوالمثنی...) و مآخذ ذیل شود: الاعلام زرکلی چ 2 ج 5 ص 230، الکامل ابن اثیر ج 5 ص 37، رغبهالامل ج 2 ص 77 و تاریخ مسعودی ج 5 ص 458
معنی عمر فزاری - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(عُ مَ رِ رِ)
لغت نامه دهخدا
ابن اسماعیل بن مسعود فارقی ربعی، مکنی به ابوحفص و ملقب به رشیدالدین. وی ادیب، مفسر و اصولی بود و در دیوان الانشاء مصر به کتابت اشتغال داشت. در سال 598 ه. ق. متولد شد و بسال 687 ه. ق. در ظاهریۀ مصر توسط سارقی خفه گردید. او راست: المقدمه الکبری و المقدمه الصغری در علم نحو. (از الاعلام زرکلی از فوات الوفیات ج 2 ص 103)
(خُ)
لغت نامه دهخدا
عمر بن عبدالعزیز بن عمر خزاعی. از صحابیان بود و همه کاری بهر دو دست توانستی کردن او را بدین سبب ذوالیدین خواندند. (از تاریخ گزیده چ لیدن صص 224- 225). صحابی یکی از مهم ترین اصطلاحات در تاریخ اسلام است. این واژه به یاران پیامبر اطلاق می شود که نه تنها او را دیده اند، بلکه به او ایمان آورده اند و تا پایان عمر، مسلمان باقی مانده اند. آنان ناقلان اصلی سنت پیامبر و شاهدان زندهٔ تحولات صدر اسلام بودند.
(عُ مَ رِ اَ)
لغت نامه دهخدا
ابن ابی زیاد ابزاری. از مشایخ شیعه و از ائمۀ روات حدیث بود. (از فهرست ابن الندیم). روات به عنوان افراد متخصص در علم حدیث، در دوران های مختلف به جمع آوری، حفظ و انتقال احادیث پیامبر اسلام (ص) پرداخته اند. این افراد با ارزیابی دقیق منابع حدیثی و راویان، نقش مهمی در حفظ و ترویج اصول اسلامی ایفا کرده اند. روات به عنوان منابع معتبر در علم حدیث، همواره در تلاش بودند که از انتقال روایات ضعیف یا جعلی جلوگیری کنند.
(عَ مَ گُ)
لغت نامه دهخدا
انجام دادن عمل. ادای عمل دیوانی. سپردن عمل دیوانی به کسی:
از تو سخن عمل گزاری
از بنده دعا ز بخت یاری.
نظامی
از تو سخن عمل گزاری
از بنده دعا ز بخت یاری.
نظامی
(عَ یِ فَ)
لغت نامه دهخدا
ابن حوشب فزاری. مکنی به ابوسلیمان. محدث بود و ولید بن مسلم از او روایت دارد. و نیز رجوع به ابوسلیمان (علی بن...) شود
ابن محمد فزاری. از قضاه قرن چهارم هجری بود. او راست: کتاب الدعاء. (از معجم المؤلفین)
ابن محمد فزاری. از قضاه قرن چهارم هجری بود. او راست: کتاب الدعاء. (از معجم المؤلفین)
(نَ)
لغت نامه دهخدا
ابن عبدالرحمن بن اسماعیل بن علی الفزاری، مکنی به ابوالفتح، از ادبای عرب و از مردم اسکندریه است، سفری به بغداد کرد و از آنجا به اصفهان رفت و گویا در همین شهر به سال 561 هجری قمری درگذشته باشد. او راست کتاب: اسماء البلدان و الامکنه و الجبال و المیاه. رجوع به الاعلام زرکلی ج 8 ص 343 و بغیهالوغاه ص 403 و خریده القصر ج 2 ص 225 شود